In Amsterdam was er, naast de KunstRai, een alternatieve beurs, de ArtFair, in de daarvoor bijzonder geschikte voormalige Citroëngarage naast het Olympisch stadion. Samen met de in het voorbijrijden waargenomen beelden die Fuchs heeft uitgezocht in Zuid, betekent dat een hele dag kunst-cruisen.
Een kunstbeurs is bedoeld om luie, hopelijk kapitaalkrachtige, kunstliefhebbers een overdosis beeldmateriaal toe te dienen. Natuurlijk, kunst kan, mag, zal, moet verkocht worden. Dus hoe beter geëtaleerd, hoe groter de kans dat er een rood stickertje geplakt kan worden. Waarbij een mystificerend verhaal, een vlotte babbel en een pakkende anekdote de aspirant-koper kan verleiden om een cheque uit te schrijven.
Het maakt indruk als je bij het zojuist verworven kunstwerk kunt vertellen dat het haar eigen kat is geweest, deze keer niet verwerkt in een handtas. Dat de kunstenares, Tinkebell, zich heeft ontfermd over een al dan niet terecht teruggestuurde asielzoeker. Maar wat is er te zien? Het lijkt een aangereden kat, hopelijk geprepareerd, in een lijst? Haar statement ontgaat mij volkomen. Haar esthetiek en ethiek ook. Maar daar zal het wel niet om gaan.Overigens viel me op dat er op alle locaties veel werk met en over dieren was te zien.Het lijkt net alsof de aandacht qua onderwerpen verschuift van mens naar omgeving. Het einde van het ik-tijdperk? Opkomst van de Partij voor de Dieren?
Dit stond in een grote opstelling verzorgd door Annelien Kers van Kersgallery aan de Lindengracht. Zij was de enige die het aandurfde om geen stand te huren, maar de opslagruimte in gebruik te nemen. Alle lof voor de vrije en toch doordachte opstelling en de keuze van het werk. Een verademing naast de hokjesgeest van de meeste standhouders.
Hier geen wandje, sokkeltje, zitje. De kunst kreeg alle aandacht en zo hoort het. De onbevangenheid die er uit sprak was ook te ervaren in de alternatieve ArtFair van Van Krimpen. Een spannende beelden-selectie van Karel Schampers op de benedenverdieping en boven weliswaar ook hokjes, maar met uitzaaiingen, videopresentaties (waar was de videokunstenaar op de KunstRai? Niet verkoopbaar?) en verrassende keuzes.
Wat is het toch prachtig om te ervaren dat er kunstenaars zijn die kunst maken die niet op voorhand bedoeld is voor op een sokkel in de marmeren hal van de selfmade villabezitter of om boven een van de banken van een voetballer terecht te komen. Of, misschien nog erger, in de winkel van Jan des Bouvrie.
Jeugdige galeriehouders als Kers en veteranen als Schampers en Van Krimpen blijven trouw aan wat ze uit innerlijke noodzaak aan anderen willen laten zien. Proberen niet hun eigen ego op te blazen met andermans/vrouws, al dan niet vermeende, verbeelde zielenroerselen. Maar tonen de State of the Art. Anders ook dan Fuchs in Zuid. Knap verzameld, daar niet van. Mooi opgesteld, dat kan hij als geen ander. Maar evengoed: een buitensalon. Dat het ook anders kan in de open lucht bewijst de Anningahof in Zwolle, waar Hib Anninga met feilloos gevoel voor maatvoering, intimiteit, humor en innemendheid beelden op zijn bedreigde landgoed opstelt.
Bedreigd door de komst van een IKEA. Dat kostte hem de helft van zijn oppervlak, na een jarenlange strijd tegen provincie en gemeente, inmiddels gecompenseerd met een nog aan te leggen nieuw deel. En dan wel je tentoonstelling laten openen door de wethouder en binnenkort de Zilveren Anjer van het Prins Bernhardfonds in ontvangst nemen voor je verdienste voor kunst en cultuur. Kunst kent vele kronkelwegen.
Dit symbolische beeld van Tom Claassen vergaat langzaam. Dat is ook de bedoeling.
Is Kunst Een Anachronisme?
Een verademing weer, je blog, Peter! Benieuwd hoe mijn ‘Sporen van Mensheid’ zal verlopen…eindigen…herbeginnen.
Je zegt weinig over de KunstRai, dat zegt dus alles. Boeiende observaties over galeriehouders die uit innerlijke noodzaak opereren, maar ja, er moet natuurlijk wel brood op de plank. Hoe dat met elkaar te verzoenen? En zouden er niet ook villabezitters of voetballers zijn die een innerlijke noodzaak voelen om kunst te kopen? Het blijft ingewikkeld, kunst maken, verkopen en kopen, dat blijkt maar weer.
Klein (herhaald)verzoekje: maak je foto’s wat groter, dan kan ik beter zien wat erop staat…
Zeker, gelukkig zijn er villabezitters en voetballers die uit innerlijke noodzaak kunst waarderen en kopen. Hier bedoel ik het andersom. Vanuit de maker/verkoper.Er wordt “kunst” gemaakt, tentoongesteld en verkocht om te voldoen aan de vraag van de andere categorie, waarbij ik in de omschrijving natuurlijk chargeer.